Yokujin
elita
Dołączył: 28 Wrz 2005
Posty: 136
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
Skąd: z nienacka
|
 Wysłany: Nie 13:16, 13 Lis 2005 Temat postu: Polski :| |
|
|
Kosmopolityzm - pogląd negujący wszelkie podziały polityczne i terytorialne, które prowadzą do konfliktów i wojen. Zwolennicy kosmopolityzmu uważają za swoją ojczyznę nie jakiś kraj czy inny obszar, ale cały świat. Dążą oni do politycznej jedności świata, wolnego od podziałów i konfliktów. Tak sformułowana doktryna jest przeciwieństwem nacjonalizmu.
Uniwersalizm – powszechność. W czasach średniowiecza polegał na wspólnocie zainteresowań, ideałów i świadomości historyczno-kulturowej. Wspólne były: język(łaciński), religia(katolicyzm)oraz władza (świecka i papieska). Obejmował również sztukę, kulturę i naukę.Pogląd wyznawany szczególnie przez cesarza niemieckiego, Ottona III oraz papieża Sylwestra II. Zakładali oni stworzenie wielkiego, ponadnarodowego cesarstwa uniwersalistycznego, składającego się z krajów słowiańskich, niemieckich, francuskich i włoskich. Między innymi z tego powodu zorganizowany został Zjazd gnieźnieński. Uniwersaliści to ci, którzy nie zapominają o potrzebie szukania spójnych, dla wszystkich, potrzeb moralnych.
Teocentryzm - z greki: Θεός (Theos) - Bóg i z łaciny: centrum - środek.
Pogląd filozoficzny uznający Boga za przyczynę, stwórcę, powód i cel istnienia wszystkiego na Ziemi i we Wszechświecie. Bóg uważany jest za byt zewnętrzny wobec Wszechświata, działający stale, wzywający do życia duchowego w łączności ze swoją osobą i reagujący na aktywność ludzi. W planie etycznym Bóg jest tożsamy z najwyższą wartością. Religie monoteisyczne: judaizm, chrześcijaństwo i islam są teocentryczne, jednak ze względu na odmienne podejście doktrynalne i ewolucję myśli filozoficznej na przestrzeni dziejów różnie interpretują stosunek idei teocentrycznych do praktyki życia społecznego i indywidualnego.
Teocentyryzm występował w starożytnych filozofiach religii i myśli wielu filozofów: Platon - w Republice tak określa Boga : "Pierwsza Przyczyna" wszelkiego istnienia i wszelkiej wiedzy, "Najwyższe dobro". Arystoteles nazywa Boga nieruchomym Pierwszym Motorem wszystkich rzeczy, Tym, który porusza wszystko, sam pozostając w bezruchu. Plotyn posuwa się dalej na tej drodze myślenia i głosi, że myśl musi pozostać w tyle za tym, co nazywa Jeden (Jedyny).
Teocentryzm był głoszony przez Kościół katolicki w okresie średniowiecza, gdy nauka i filozofia miały pomagać w głoszeniu oficjalnej doktryny kościelnej. Zgodnie z filozofią teocentyzmu prawie wszystkie przejawy ludzkiej twórczości artystycznej miały na celu głoszenie potęgi Boga.
Teologia (gr. θεος, theos, "Bóg", + λογος, logos, "nauka") zajmuje się badaniem natury boskiej oraz stosunkami jakie zachodzą pomiędzy istotą boską a ludźmi. Teologia to dosłownie nauka (racjonalny dyskurs) dotyczący Boga. W sencie szerszym odnosi sie do badania innych tematów religijnych. Podstawowe dyscypliny teologiczne to: - teologia biblijna - teologia dogmatyczna - teologia moralna
Scholastyka - okres w rozwoju filozofii chrześcijańskiej, (właściwie katolickiej) który rozpoczął się około IX wieku, również metoda (scholastyczna) polegająca na rozwiązywaniu problemów poprzez racjonalne badanie argumentów za i przeciw oraz nazwa ortodoksyjnej filozofii katolickiej czasów średniowiecza. Najbardziej znanym filozofem i teologiem scholastycznym był św. Tomasz z Akwinu, który połączył myśl chrześcijańską z arystotelizmem. Potocznie "scholastyka" oznacza dogmatyczne filozofowanie, rozstrzyganie sporów przez odwoływanie się do autorytetów; formalistyczne, jałowe dociekania; metodę nauczania polegającą na udowadnianiu z góry przyjętych praw.
Asceza to skrajne wyrzekanie się i ograniczanie przyjemności, skrajna wstrzemięźliwość, zazwyczaj z pobudek religijnych. Oznacza dobrowolne ograniczanie potrzeb życiowych do absolutnego minimum i poddawanie się surowej dyscyplinie wewnętrznej w celu osiągnięcia czystości i doskonałości duchowej.
Postawa ta była popularna w początkowym okresie rozwoju chrześcijaństwa a jej elementy są wciąż wpisane w życie wielu zakonów, zarówno Kościoła katolickiego jak i Kościołów obrządków wschodnich. Aceza jako rodzaj ćwiczenia duchowego jest też obecna w hinduizmie, islamie (zwłaszcza w wersji sufickiej) oraz w pewnym sensie także w buddyzmie, choć ta ostatnia religia raczej zwalcza skrajne przejawy ascezy, jako utrudniające osiągnięcie prawdziwego oświecenia duchowego (nirwany).
Feudalizm (z łaciny feudum - prawo do rzeczy cudzej) - ustrój społeczno-polityczny opierający się na hierarchicznej zależności (wasalności) jednostek pomiędzy sobą. Feudalizacja stosunków społecznych rozpoczęła się jeszcze w epoce starożytnej, przybrała na sile w średniowieczu w VII-IX w. by osiągnąć swą klasyczną postać w X-XIII w Europie Zachodniej. Ślady feudalizmu w postaci pańszczyzny przetrwały w Polsce do XIX wieku, a w niektórych regionach Węgier i należących wówczas do nich Orawy i Spiszu nawet do początków XX wieku.
Feudalizm lub system feudalny stanowi jeden z porządków (ustrojów) państwa. Dawniej polegał on na tym, że cesarz przydzielał książętom, później także szlachcie, swoje ziemie jako lenno, ci z kolei przydzielali je swoim zarządcom, a oni poszczególnym chłopom. Feudalizm jako system hierarchicznej zależności jednostek był systemem zdominowanym przez elementy tradycyjne, co oznacza, że władzę w nim z reguły sprawowali ludzie "szlachetnie urodzeni". Najbardziej istotnymi elementami feudalizmu były: wasalstwo, stosunki lenne, prywatne zamki obronne, rycerstwo.
Można wyróżnić dwie odmiany:
* feudalizm kontynentalny, który kierował się zasadą: wasal mego wasala nie jest moim wasalem. I taki układ dominował np. we Francji, czy późniejszym okresie średniowiecza w Polsce, co w końcu doprowadziło do rozbicia dzielnicowego. Odmiana ta miała charakter cetralny (odśrodkowy);
* feudalizm wyspiarski, który kierował się zasadą: wasal mego wasala jest moim wasalem. Ta odmiana feudalizmu dominowała na dzisiejszych Wyspach Brytyjskich. Odmiana ta nie miała tendencji centralnych (odśrodkowych). Wiązało się to z tym, że Anglia nigdy nie przeszła rozbicia dzielnicowego.
Misterium - to jeden z podstawowych rodzajów średniowiecznego dramatu religijnego (dramat liturgiczny), którego początki sięgają X-XIII wieku.
Jest ostatnim ogniwem tropów dialogowanych. Początkowo oparte na obrzędach liturgicznych, później włączano także sceny z życia biblijnego lub z hagiografii.
Scena misteryjna to inczej scena mansjonowa lub symultaniczna, bądź równoczesna. Aktorzy w przeciwieństwie do teatru greckiego (antycznego), występowali bez masek. Sceny misteryjne odbywały się pod gołym niebem.
Najstarszym Polskim misterium jest: Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańsk
Moralitet - to późnośredniowieczny utwór sceniczny, rodzaj misterium, w którym postaci alegorycznie uosobniały poszczególne atrybuty moralne jak: Dobro, Wiara, Cnota prowadzące walkę o duszę ze swoimi przeciwieństwami. Moralitety były instrumentem dydaktycznym, przedstawiającym w formie przypowieści na temat moralności chrześcijańskiej, a więc poruszającej tematy pokus, trwania w cnocie, dróg zbawienia, a także bardziej przyziemnych - jak życie religijne czy polityczne regionu.
Przedstawienia tego typu wystawiano od XV aż do XVII w. Wraz z misteriami i miraklami stanowiły one jedyne formy teatralne średniowiecza. Mimo wyraźnie religijnego charakteru, moralitety znacząco przyczyniły się do sekularyzacji teatru. Przykładami moralitetów są m.in. francuski Condemnation des banquets Nicolasa de Chesnaye i angielskie The Castle of Perseverance i Everyman, który jest uznawany za sztandarowy przykład dzieła tego gatunku.
Dramat liturgiczny - dramat średniowieczny, który rozwinął się w Kościele i wyrósł z nabożeństw oraz uroczystości kościelnych. Tematu dostarczały dwa największe święta roku chrześcijańskiego - Boże Narodzenie i Wielkanoc. Średniowieczny dramat liturgiczny wkrótce wyszedł poza obręb Kościoła i rozkwitł w XIV i XV w., przybierając formę ogromnych widowisk scenicznych, zwanych misteriami. Główną cechą sceny średniowiecznej była równoczesność i oboczność; nie zmieniano dekoracji, a widz oglądał przygotowane obok siebie wszystkie miejsca akcji. Był to teatr realistyczny, w którym dominowały motywy związane ze scenami męczeństwa i kaźni. W przerwach odgrywano krótkie, wesołe często rubaszne i proste intermedia.
Tylko 4306h 23min i 14s pisania.
Aloha 
Post został pochwalony 0 razy
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
